تحقیق نقش اخلاق عرفان نظام سیاسى اسلام

لینک دانلود خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش اماده پرینت )

تعداد : 40 صفحه

---

 قسمتی متن : 

نقش اخلاق عرفان نظام سیاسى اسلام

مقدمه

بدون تردید، تبیین تحلیل دیدگاههاى استاد شهید مطهرى «نقش اخلاق عرفان سیاست» «ارائه تصویر تفسیرى روشن حکمت عملى دو ظرفیت»؛ یعنى «اخلاق» که انسان تکامل روحى درونى مى‏رساند، «سیاست مدن» مدیریت حکومت جامعه، که «تکامل اجتماعى» اداره جامعه انسانى برمى‏گردد پیوند دو ظرفیت «حکمت نظرى»، که «هست»ها «است»ها سخن مى‏گوید دیگرى «باید»ها «شاید» «نشاید»ها بحث مى‏کند [2]، کارى سترگ البته شدنى نیاز نگرش همه‏جانبه اندیشه‏ها بینش‏هاى استاد شهید مطهرى دارد اگر حکمت حکومت تعامل ارتباط یکدیگر شناخت سنجش قرار دهیم انها عرفان حکمت حضورى شهودى معرفت ذوقى باطنى گره بزنیم، عین شیرینى دلنشینى، کار دشوارتر مى‏نماید که چگونه «اخلاق» که عمدتا یک مقوله فردى نوعى تزکیه نفس ارتباط خداست درون‏گرایى متجلى حداقل تفسیر برداشت اولیه ما چنین «عرفان» که اساسا سیر سلوک باطنى تهذیب، ریاضت دنیاگریزى، جامعه‏گریزى انقطاع برون اتصال درون رهایى خلق وصل خالق دست کم چنین برداشت تحلیلى ذهنها وجود دارد، «حکومت»، «سیاست» مدیریت جامعه که همانا پرداخت امور مردم همه ابعاد مى‏باشد تنیده پیوسته باشند اساسا چگونه که دل حکومت حکمت سیاسى، حکمت عملى «اخلاق» حکمت شهودى ذوقى «عرفان» نقش‏افرین باشد؟ ایا درون‏گرایى برون‏گرایى قابل اجتماع‏هستند؟

ایا حکومت تدبیر جامعه که نوعى دنیازدگى گرایش امور طبیعى مادیت اخلاق که مقوله‏اى فردى تهذیبى عرفان که امرى باطن‏محور، درون‏گرا سلوکى که نوعى دنیازدگى، خلق‏گریزى، تفرد، تزهد تجرد تجرید براى تعالى نفس تکامل منتهى مى‏شود، سازگار مرتبطاند؟ خصوص اگر کارکردهاى اخلاق عرفان حکومت سیاست واقعیت تلخ شکاف فاصله اخلاق عرفان حکومت، جامعه جهان کنونى بنگریم دیوار فرهنگى، روانى حتى عملى عینى که میان هر کدام انها وجود دارد، اندک توجهى بیفکنیم، خواهیم دید که مساله پیچیدگى ابهام بیشترى مواجه سوال عمیق‏تر وشبهه بیشتر پیچیده‏تر مى‏شود همان مقوله‏اى که مقاله دنبال حل فصل ان، محور مدار اندیشه‏هاى استاد مطهرى امدیم صدد برتابیدن اخلاق عرفان حکومت سیاست حکمت سیاسى مدار بینش ناب اسلامى استاد شهید هستیم؛ لذا چند محور پاسخ چنین سوالها، شبهات تحلیل وتبیین‏هایى مى‏پردازیم:

الف. اخلاق عرفان افق اندیشه استاد مطهرى.

ب. سیاست حکومت منظر استاد مطهرى.

ج. تعامل اخلاق عرفان (حکمت اخلاقى سلوکى) حکومت سیاست (حکمت سیاسى حکومتى).

چیستى اخلاق

استاد شهید مطهرى، اخلاق مبنایى مى‏داند براى «چگونه زیستن» [3] باور که اخلاق پاسخى چگونگى زندگى نیک براى انسان «چگونگى عمل»، افعال اخلاقى افعالى که داراى تعالى ارزش باشند. البته استاد «چگونه باید زیست» کنار «براى اینکه ارزش مقدس متعالى زیست کرده باشیم» قرار مى‏دهد [4] لذا همه نظام‏ها روش‏هاى اخلاقى که مدعى نظام‏مندى اخلاقى هستند، داراى نظام اخلاقى نمى‏داند نقد انها مى‏پردازد. هر حال، استاد شهید نگرشى جامع بنیادین تئورى تبیین شده کامل براى اخلاق، علم اخلاق فلسفه اخلاق دارند که دقیقا تعاملات اجتماعى تاملات حکومتى سیاسى سازگار است؛ یعنى استاد معتقدند سر ناسازگارى اخلاق سیاست حکمت اخلاقى حکمت حکومتى، طراز تلقى تفسیر نگرش ما دو مقوله اگر بازسازى اندیشه‏هاى اسیب دیده خویش پیرامون هر کدام اخلاق سیاست بپردازیم انها خانواده «حکمت عملى» ببینیم بسیارى پرسشها شبهات براى مامطرح نخواهد چه اینکه تعالى تکامل فردى درونى لاجرم تعالى توسعه اجتماعى تنیده‏اند انسان بریده جامعه نیست جامعه محتاج حاکمیت اخلاق ارزشهاى اخلاقى اگر غایات مهم بعثت پیامبر اکرم(ره) تتمیم تکمیل خلقهاى فاضل صفات اخلاقى بوده است، حقیقت سرحلقه ریشه همه تحولات اجتماعى نظام‏هاى حکومتى دینى اداره جامعه بشرى شکل مى‏داد [5] یعنى «ارتباط خدا، ارتباط اجتماع» حوزه اخلاق دینى کاملا مطرح تحقق‏پذیر لذا باید افت‏شناسى افت‏ستیزى تفکر دینى جامعه اسلامى احیاء اصلاح فکر دینى پرداخت استاد شدت بازشناسى بازسازى «مفاهیم اخلاقى» دینى حوزه اندیشه سپس عمل اسلامى مسلمین اعتقاد داشته‏اند همین دلیل خطرات جموداندیشى تحجرگرایى جبهه درون التقاطاندیشى وزمان‏زدگى تجددگرایى جبهه برون اسیب‏هاى معرفتى حوزه‏هاى اندیشه بینش اسلامى مى‏دانستند. هر حال استاد مطهرى نظام اخلاقى طور کلى سه قسم مى‏داند:

1. اخلاق فلسفى، که ریشه اندیشه‏هاى سقراط افلاطون ارسطو دارد.

2. اخلاق عرفانى، که ریشه‏اش سیر سلوک عرفانى است.

3. اخلاق دینى مذهبى که سرچشمه‏هایش ایات احادیث اموزه‏هاى مستقیم دین معارف وحیانى است. [6]

و فرازى دیگر، نظام‏هاى اخلاقى طور کلى دو بخش قابل تقسیم مى‏دانند:

الف. نظام‏هاى اخلاقى مبتنى خودخواهى، خودپرستى، منافع شخصى نظام‏هاى‏خودمحور.

ب. نظام‏هایى که فراتر خود شخص منافع شخصى بوده نظام‏هاى غیر خودمحورهستند. [7]